กว่าจะมาถึงวันนี้ของทมยันตี

“ยังเคยบอกลูกด้วยซ้ำว่า “กว่าจะถึงวันนี้ของทมยันตี” จะเป็นหนังสืองานศพก็ยังได้ (หัวเราะ) อยากให้หนังสือเล่มนี้แจกในงานศพของแม่ เพราะเป็นหนังสือที่เขียนถึงทมยันตีได้ดีที่สุด ดีกว่าที่ตัวเองจะเขียนถึงตัวเองด้วยซ้ำไป”
“…จนเหตุการณ์ที่ดิฉันเล่ามาผ่านพ้น วิศวนาถเองก็พยายามบอกให้เอามาล้างสนิมเสียบ้าง ดิฉันก็ตอบว่า จนบัดนี้ดิฉันไม่กล้าจับต้องปืนกระบอกนั้นอีกเลย เพราะมันเป็นปืนที่ทำให้… หนึ่ง เกือบทำให้เดินเข้าหลักประหาร สอง…ทำให้เกือบใช้ฆ่าตัวตาย วันนี้ไม่กล้าจับจริงๆ”
“นี่ไงคะ บางอย่าง…ที่มันอยู่ลึกลงในที่สุดของ “หัวใจ” บางอย่างที่ไม่บอกใคร (หัวเราะ) หรืออย่างสำนวนที่คนสมัยนี้เขาเลิกพูดไปแล้วก็คือ “พูดไปก็ไลฟ์บอย” เชื่อไม่เชื่อก็แล้วไป ดีชั่วอยู่ที่ตัวเรา”
“อย่างที่บอกผู้หญิงทั้งหลายจำเอาไว้! ไม่ต้องจดทะเบียน เขาอยากให้อะไร ให้จดยกให้ลูก รักมันต้องอยู่ที่หัวใจ ไม่ใช่อยู่ที่การบังคับให้ทำหน้าที่ ถ้าเขาไม่รักเรา ไม่ทำหน้าที่ของความเป็นพ่อ ต่อให้ร้องแรกแหกกระเชอที่ไหนก็ไม่มีประโยชน์”
“กว่าจะถึงวันนี้ของทมยันตี จะถูกรวมเล่ม ซึ่ง่ต้องวางตลาดและมีคนซื้ออ่าน อยากบอกอะไรกับการอ่านบ้าง” เราเปิดโอกาสให้ทมยันตีสรุป คำสรุปนั้นงดงาม มีค่า สำหรับผู้ที่รัก และไม่รักเธอ ก่อนจะสิ้นสุดประโยชน์สุดท้าย… “ขอบคุณค่ะ ขอขอบคุณมวลมิตรสหาย และศัตรูผู้ทำร้าย!”