เพลงปลอบขวัญ

นับจากเสียงปืนสามนัดที่ดังก้องในเช้ามืดวันนั้น โลกของ “คีตา” ก็มีเพียงความเงียบงัน แม้แก้แค้นสําเร็จ ทว่าหัวใจก็ยังเจ็บปวด บอบช้ำ เวลาที่ล่วงผ่าน หรือแม้คําปลอบประโลมใดๆ ก็ไม่อาจชําแรกลงในหัวใจแห้งผาก อะไรเล่าจะเยียวยาปลุกปลอบเขา ให้ก้าวพ้นจากบทเพลงรักแสนเศร้าที่บรรเลงซ้ำๆ และวันวารที่คล้ายดังเดือนมืดดับ คืนกลับมาเป็นปีศาจที่หัวใจคุโชนด้วยเพลิงอันเปี่ยมพลังอีกครั้ง คือเพลงรักกังวานแว่วหวาน หรือบทเพลงแห่งสงครามและความตาย ที่ “The Prince” โหมบรรเลง เรียก “คิง” เช่นเขาออกไปเริงระบํา